Gudrun eggjar

1.

Hardare ordkast

eg aldri høyrde

eller teljing so trå

or tregefullt sinn,

som då Gudrun eggja

gutane sine

og hardhuga ho

deim hissa til strid:

2.

«Her sit de i stova

og søv burt livet;

i gant og garting

gaman de hev,

medan Jormunrek

unge systeri

under hestom hiver

på hermanns-vollom.

3.

Lite i leiken

de likjest på Gunnar,

heller ikkje hugen

til Hogne de fekk.

Henne de hadde

hemnt longo,

um mod de åtte

som mine brødrar.»

4.

HAMDE kvad:

«Liti ære

du leivde Hogne,

då dei Sigurd

or svevnen vekte,

og dei blå-kvite

blæjune dine

raude vart farga

av blodet som rann.

5.

For brødrom dine

baudst det hemn,

sår og beisk nok,

då du sønene drap.

Um dei var ’kje daude,

då me alle

samstelte kunde

syster hemne.

6.

Men hent berre bunad

til hunkongar fram,

når du eggjar oss ut

til oddleiken hard.»

7.

Glad då Gudrun

gjekk åt buret

og konge-hjelmar

av kista valde,

side brynjur

sonom gav ho.

Hugheilt sveinar

heiv seg i sâl.

8.

HAMDE kvad:

«Um me kjem att meir,

ho mor å vitja,

frå geir-leik denne

med gote-tjoder,

du gravøl fær halde

for heile flokken,

for Svanhild og sonom

i same stundi.»

9.

Gråtande gjekk

Gudrun fruga,

sorgfull ho seg

sette på tun.

Ho der fortalde

med tårer på kinn

soga um sorg

og suter mange:

10.

«Eg veit eldane tri;

eg veit årane tri,

til tri menn eg kom,

kone i huset.

Utifrå ein

av alle tri var,

han som brødrar

banen valda.

11.

Eg tyngste tregen

tottest hava,

men endå meir

skulde målet aukast,

då gjæve frendar

meg gav åt Atle.

12.

I løynd eg småe

søner lokka,

betre bot då

baudst det ikkje,

anna eg hogg

hovud av gutom.

13.

Eg gjekk til strandi,

grim mot nornom,

vilde ende gjera

på ovtung strid.

Men båra ikkje

byrdi søkkte,

bar ho til lands,

leva eg skulde.

14.

Til brure-sengi

han baud meg gange

for tridje gongen

tjodkongen der.

Born då ól eg,

ervingar hæve,

ervingar hæve

eg Jonaker gav.

15.

Men um Svanhild

sat det ternur,

av alle borni

ho best meg tekktest.

So var Svanhild

i salom mine

som den skiraste

solar-geislen.

16.

Eg gav henne gull

og glime-klæde,

fyrr burt eg gav ho

til brur åt goten.

Hardaste harmen

heve eg røynt,

då hennar ljose

lokkar dei sleit,

under heste-hovom

dei hivde ho ned.

17.

Såraste sorg,

då Sigurd min eigen

sviken for alt

i sengi vart vegen.

Grimaste kvide,

då Gunnar dei tok,

og fråne-ormar

fram seg ringa.

18.

Hardaste sott,

då til hjarta dei skar

på den leikande

levande kongen.

Eg minnest mein nok,

eg minnest harmar.

19.

Beisla no, Sigurd,

svart-hesten din,

lat fljote folen

fram hit renne.

Her sit korkje dotter

eller sone-kone,

som gode gåvur

kann gjeva meg meir.

20.

Legg deg på minne

kva me mælte ein gong,

då saman me sat

på sengi båe,

at meg du munde

møte hugheilt

frå Hel sine haller,

frå heimen kjem eg.

21.

Leggje no, jarlar,

ladet med ved,

lat logane høgt

til himmels leike,

lat bringa breste

i brennande eld,

Lat sorgene bråne,

som bind mitt hjarta.

22.

Sorg skal stillast

og suter batne

for kar og kvende

på kvar ein stad,

når kvide-songen

dei kved til Gudrun.»