Hrynhenda.
Arnórr Þórðarson Jarlaskáld

1.
Magnús hlýð til máttigs óðar,
mangi veit ek fremra annan;
yppa ráðumk yðru kappi,
Jóta gramr, í kvæði fljótu.
Haukr réttr er þú, Hörða dróttinn,
hverr gremr er þér stórum verri,
meiri verði þinn en þeira
þrifnuðr allr, unz himinn rifnar.

2.
Kljúfa lét ek í kaupför dúfu
knarra minn við borð in stinnu.

3.
Seinkun varð, þá er hlébarðs hanka
hnikaði ár in ljóta bára.

4.
Herskip vant af harða stinnum
hlunni geyst í salt it eystra.
Skjöldungr, stétt á skörum hvélðan
skeiðarhúf með gerzku reiði.
Vafðir lítt, en vendir bifðusk,
[varta hrökk, en niðr nam sekkva]
geystusk hlýr, en hristi bára,
hrími stokkin, búnar grímur.

5.
Rauðar báruð randir síðan,
rimmu Yggr, of sœnskar byggðir;
eigi gazt þú liðskost lágan,
landfolk sótti þér til hansa.
Austan þurðu, ulfa ferðar
öldum kuðr, með hvíta skjöldu,
tungu rjóðr, til tírar þinga
teknir menn, ok dörr hin reknu.

6.
Austan komt með allrahæstum,
Yggjar más, í Þrœnda byggðir,
fiðrirjóðr, en fjandmenn yðra
falma kváðu, œgishjalmi.
Breiðask vissu, blágamms fœðir
benja kolgu, yðrir dolgar
[hræddir urðu fjörvi at forða
fjandmenn þínir] vesöld sína.

7.
Ungan frák þik, eyðir, þrengva
ulfa gráðar, þeira ráði;
skyldir stökk með skœðan þokka
skeiðarbrands fyr þér ór landi.

8.
Eignask namt þú óðal þegna,
allan Nóreg, gotna spjalli;
mangi ryðr þér mildingr annarr,
Mœra gramr, til landa œri.

9.
Síðan var þat er suðr með láði
siklingr ýtti flota miklum;
skíði var þá skriðar auðit
skorðu, rendi Visundr norðan.
Samnask bað til hverrar hömlu
[hræðask menn við ættar klæði
Gjúka, þótti göfugt eiki
gerzkum malmi] Peitu hjalma.

10.
Ljótu dreif á lypting útan
lauðri bifðisk, [gulli rauðu,
fastliga hneigði fúru, glæstri,
fýris garmr] ok skeiðar stýri.
Stirðum helt of stafangr norðan
stálum, bifðusk fyrir álar,
uppi glóðu élmars typpi
eldi glík, í Danaveldi.

11.
Heyra skalt hvé herskjöld báruð,
hilmis kundr, til Venða grundar
[heppin drótt af hlunni sléttum
hélug börð] í stefjaméli.
Aldri frák enn, vísi, valdið
Venða sorg, at döglingr spenði
[flaustum var þá flóð of ristit]
fleiri skip til óðals þeira.

12.
Skjöldungr, fórt of óþjóð eldi,
auðit var þá flotnum dauða;
hæstan kynduð, hlenna þrýstir,
hyrjar ljóma suðr at Jómi.
Hvergi þorði hallir varða
heiðit folk í virki breiðu;
buðlungr, unnuð borgar mönnum
björtum eldi stalldræp hjörtu.

13.
Skjöldungr, lézt við skíra valdit
Skotborgará Venða sorgum.
Yngvi, var sá frægr, er fenguð,
förnuðr þinn, við helming minna.
[Vörnum] lá þar valköstr hæri,
[var þér sigr skaptr grams ins digra
virðum kunnr] en víða runnin
varga ætt of klífa mætti.

14.
Hefnir, fenguð yrkisefni,
Áleifs, gervik slíkt at málum;
hlakkar lætr þú hrælög drekka
heuka; nú mun knæði aukask.
Fjórar hefr þú, randa rýrir
reyrar setrs, á einum vetri
[allvaldr, ert þú ofvægr kallaðr]
örva hríðir frœkn of görvar.

15.
Keppinn vant, þat er æ mun uppi,
Yggjar veðr, meðan heimrinn byggvisk,
valgammr skók í vápna rimmu,
við Helganes, blóðugt fiðri.
Yngvi, fekt þú öll með hringum
[jarl vissi sik foldar missa]
þjóðum kuðr, en þú tókt síðan,
þeira flaust, við sigri meira.

16.
Ótti, kunnuð elgjum hætta
œðiveðrs á skelfðan grœði,
fengins gulls, eða fœðið ella
flestan aldr und drifnu tjaldi.
Glíkan berr þik hvössum hauki,
hollvinr minn, í lypting innan
[aldri skríðr und fylki fríðra
farligt eiki] visunr snarla.

17.
Eigi létuð, jöfra bági,
yðru nafni mannkyn hafna;
hvártki flýr þú, hlenna rýrir,
hyr né malm í broddi styrjar.

18.
Hlunna er, sem röðull renni,
reiðar búningr, upp í heiði
[hrósak því er herskip glæsir
hlenna dolgr] eða vitar brenni.

19.
Mönnum lízk, er mildingr rennir
Meita hlíðir sævar skíði,
unnir jafnt sem of-samt renni
engla fylki himna þengils.

20.
Eyðendr frák at elska þjóðir
[inndrótt þín er höfð at minnum]
grœði lostins goði it næsta
geima vals í þessum heimi.

21.
Skjöldungr, mun þér annarr aldri
œðri gramr und sólu fœðask.