Haraldskvæði.
Þorbjörn Hornklofi

1.
Hlýði hringberendr
meðan ek frá Haraldi
segik odda íþróttir
inum afarauðga,
frá málum mun ek segja
þeim er ek mey heyrða
hvíta haddbjarta
er við hrafn dœmði.

2.
Vitr þóttisk valkyrja
verar né váru þekkir
svá inni fránleitu
er fuglsrödd kunni,
kvaddi en glæhvarma
ok en kverkhvíta
Hymis hausrofa,
er sat á horni vinbjarga.

3.
Hvat er yðr, hrafnar?
Hvaðan eruð komnir
með dreyrgu nefi
at degi öndverðum?
Hold loðir yðr í klóum,
hræs þefr gengr ór munni,
nær hykk í nótt bjögguð
því er vissuð nái liggja.

4.
Hreyfðisk inn hösfjaðri
ok of hyrnu þerði,
arnar eiðbróðir,
ok at andsvörum hugði:
Haraldi vér fylgðum,
syni Hálfdanar,
ungum öðlingi,
síz ór eggi kómum.

5.
Kunna hugða ek þik konung
þann er á Kvinnum býr,
dróttin Norðmanna,
djúpum ræðr kjólum,
roðnum röndum,
rauðum skjöldum,
tjörguðum árum,
ok tjöldum drifnum.

6.
Úti vill jól drekka
ef skal ein ráða,
fylkir enn framlyndi,
ok Freys leik heyja,
ungr leiddisk eldvelli
ok inni at sitja,
varma dyngju
eða vöttu dúnsfulla.

7.
Heyrði í Hafrsfirði
hvé hizig barðisk
konungr inn kynstóri
við Kjötva inn auðlagða:
Knerrir kómu austan
kapps of lystir
með gínöndum höfðum
ok gröfnum tinglum.

8.
Hlaðnir váru þeir hölða
ok hvítra skjalda,
vigra vestrœnna
ok valskra sverða;
grenjuðu berserkir,
guðr var á sinnum,
emjuðu úlfheðnar
ok ísörn dúðu.

9.
Freistuðu ins framráða
er þeim flæja kendi,
allvalds austmanna,
er býr at Útsteini.
Stóðum Nökkva brá,
er var styrjar væni,
hlömmun var á hlífum
áðr Haklangr felli.

10.
Leiddisk þá fyr Lúfu
landi at halda
hilmi innum hálsdigra,
hálm lézk at skildi,
slógusk und sessþiljur
er sárir váru,
létu upp stjölu stúpa,
stungu í kjöl höfðum.

11.
Á baki létu blíkja,
barðir váru grjóti,
Sváfnis salnæfrar
seggir hyggjandi,
œstusk austkylfur
ok um Jaðar hljópu
heim ór Hafrsfirði
ok hugðu á mjöðdrykkju.

12.
Valr lá þar á sandi
vitinn inum eineygja
Friggjar faðmbyggvi,
fögnuðum dáð slíkri.

13.
Annat skulu þær eiga,
ambáttir Ragnhildar,
dísir dramblátar,
at drykkjumálum
and séið hergaupur
er Haraldr of hafi
sveltar valdreyra,
en verar þeira bræði.

14.
Hafnaði Hólmrygjum
ok hörða meyjum,
hverri inni heinversku
ok Hölga ættar
konungr inn kynstóri
er tók konu danska.

15.
Hversu er fégjöfull
þeim er fold verja,
ítra ógnflýtir,
við íþróttarmenn sína?

16.
Mjök eru reifðir
rógbirtingar
þeir er í Haralds túni
húnum of verpa,
féi eru gœddir
ok fögrum mækum,
málmi húnlenzkum
ok mani austrœnu.

17.
Þá eru þeir reifir
er vitu rómu væni,
örvir upp at hlaupa
ok árar at sveigja,
hölmur at slíta
en hái at brjóta,
ríkula hykk þá vörru
þeysa at vísa ráði.

18.
At skalda reiðu vil ek spyrja,
alls þykkisk skil vita:
greppa ferðir
munt görla kunna,
þeira er með Haraldi hafask.

19.
Á gerðum sér þeira
ok á gullbaugum
at eru í kunnleikum við konung,
feldum ráða rauðum,
vel fagrrenduðum,
sverðum silfrvöfðum,
serkjum hringofnum,
gyltum andfetlum,
ok gröfnum hjálmum,
hringum handbærum
er þeim Haraldr valði.

20.
At berserkja reiðu vil ek spyrja,
bergir hræsævar:
hversu er fengit
þeim er í fólk vaða
vígdjörfum verum?

21.
Úlfheðnar heita
þeir er í orrostum
blóðgar randir bera,
vigrar rjóða
þá er til vígs koma,
þeim er þar sýst saman.
Áræðismönnum einum
hykk þar undir felisk
skyli sá inn skilvísi
þeim er í skjöld höggva.

22.
At leikurum ok trúðum
hefk þik lítt fregit:
hverr er örgáti
þeira Andaðar
at húsum Haralds?

23.
At hundi elskar
ok heimsku drýgir
eyrnalausum
ok jöfur hlœgir.
Hinir ro ok aðrir
er of eld skulu
brennanda spón bera,
logöndum húfum
hafask und linda drepit,
heldræpir halir.