Hárbarðsljóð

Hárbarðsljóð

Þórr fór ór Austrvegi ok kom at sundi einu. Öðrum megin sundsins var ferjukarlinn með skipit. Þórr kallaði:

"Hverr er sá sveinn sveina,

er stendr fyr sundit handan?"

Ferjukarlinn kvað:

"Hverr er sá karl karla,

er kallar of váginn?"

Þórr kvað:

"Fer þú mik um sundit,

fæði ek þik á morgun;

meis hef ek á baki,

verðr-a matr in betri;

át ek í hvíld,

áðr ek heiman fór,

síldr ok hafra;

saðr em ek enn þess."

Ferjukarlinn kvað:

"Árligum verkum

hrósar þú, verðinum;

veizt-at-tu fyrir görla,

döpr eru þín heimkynni,

dauð, hygg ek, at þín móðir sé."

Þórr kvað:

"Þat segir þú nú,

er hverjum þykkir

mest at vita,

at mín móðir dauð sé."

Ferjukarlinn kvað:

"Þeygi er sem þú

þrjú bú góð eigir;

berbeinn þú stendr

ok hefr brautinga gervi,

þatki, at þú hafir brækr þínar."

Þórr kvað:

"Stýrðu hingat eikjunni,

ek mun þér stöðna kenna, -

eða hverr á skipit,

er þú heldr við landit?"

Ferjukarlinn kvað:

"Hildolfr sá heitir,

er mik halda bað,

rekkr inn ráðsvinni,

er býr í Ráðseyjarsundi;

bað-at hann hlennimenn flytja

eða hrossaþjófa,

góða eina

ok þá, er ek görva kunna;

segðu til nafns þíns,

ef þú vill um sundit fara!"

Þórr kvað:

"Segja mun ek til nafns míns,

þótt ek sekr séak,

ok til alls eðlis:

Ek em Óðins sonr,

Meila bróðir,

en Magna faðir,

þrúðvaldr goða,

við Þór knáttu hér dæma!

Hins vil ek nú spyrja,

hvat þú heitir."

Ferjukarlinn kvað:

10.

"Hárbarðr ek heiti,

hylk um nafn sjaldan."

Þórr kvað:

11.

"Hvat skaltu of nafn hylja,

nema þú sakar eigir?"

Hárbarðr kvað:

12.

"En þótt ek sakar eiga,

þá mun ek forða fjörvi mínu

fyr slíkum sem þú ert,

nema ek feigr sé."

Þórr kvað:

13.

"Harm ljótan

mér þykkir í því

at vaða um váginn til þín

ok væta ögur minn;

skylda ek launa

kögursveini þínum

kanginyrði,

ef ek kæmumk yfir sundit."

Hárbarðr kvað:

14.

"Hér mun ek standa

ok þín heðan bíða;

fannt-a þú mann in harðara

at Hrungni dauðan."

Þórr kvað:

15.

"Hins viltu nú geta,

er vit Hrungnir deildum,

sá inn stórúðgi jötunn,

er ór steini var höfuðit á;

þó lét ek hann falla

ok fyrir hníga.

Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?"

Hárbarðr kvað:

16.

"Var ek með Fjölvari

fimm vetr alla

í ey þeiri,

er Algræn heitir;

vega vér þar knáttum

ok val fella,

margs at freista,

mans at kosta."

Þórr kvað:

17.

"Hversu snúnuðu yðr konur yðrar?"

Hárbarðr kvað:

18.

"Sparkar áttu vér konur,

ef oss at spökum yrði;

horskar áttu vér konur,

ef oss hollar væri;

þær ór sandi

síma undu,

ok ór dali djúpum

grund of grófu;

varð ek þeim einn öllum

efri at ráðum;

hvílda ek hjá þeim systrum sjau,

ok hafða ek geð þeira allt ok gaman.

Hvat vanntu þá meðan, Þórr?"

Þórr kvað:

19.

"Ek drap Þjaza,

inn þrúðmóðga jötun,

upp ek varp augum

Alvalda sonar

á þann inn heiða himin;

þau eru merki mest

minna verka,

þau er allir menn síðan of séa.

Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?"

Hárbarðr kvað:

20.

"Miklar manvélar

ek hafða við myrkriður,

þá er ek vélta þær frá verum;

harðan jötun

ek hugða Hlébarð vera,

gaf hann mér gambantein,

en ek vélta hann ór viti."

Þórr kvað:

21.

"Illum huga

launaðir þú þá góðar gjafar."

Hárbarðr kvað:

22.

"Þat hefr eik,

er af annarri skefr,

of sik er hverr í slíku.

Hvat vanntu þá meðan Þórr?"

Þórr kvað:

23.

"Ek var austr

ok jötna barðak

brúðir bölvísar,

er til bjargs gengu;

mikil myndi ætt jötna,

ef allir lifði

vætr myndi manna

undir Miðgarði.

Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?"

Hárbarðr kvað:

24.

"Var ek á Vallandi

ok vígum fylgdak,

atta ek jöfrum,

en aldri sættak;

Óðinn á jarla,

þá er í val falla,

en Þórr á þrælakyn."

Þórr kvað:

25.

"Ójafnt skipta

er þú myndir með ásum liði,

ef þú ættir vilgi mikils vald."

Hárbarðr kvað:

26.

"Þórr á afl ærit,

en ekki hjarta;

af hræðslu ok hugbleyði

þér var í hanzka troðit,

ok þóttisk-a þú þá Þórr vera;

hvárki þú þá þorðir

fyr hræðslu þinni

hnjósa né físa,

svá at Fjalarr heyrði."

Þórr kvað:

27.

"Hárbarðr inn ragi,

ek mynda þik í hel drepa,

ef ek mætta seilask um sund."

Hárbarðr kvað:

28.

"Hvat skyldir um sund seilask,

er sakir ro alls engar?

Hvat vanntu þá, Þórr?"

Þórr kvað:

29.

"Ek var austr

ok ána varðak,

þá er mik sóttu

þeir Svárangs synir;

grjóti þeir mik börðu,

gagni urðu þeir þó lítt fegnir,

þó urðu þeir mik fyrri

friðar at biðja.

Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?"

Hárbarðr kvað:

30.

"Ek var austr

ok við einhverja dæmðak,

lék ek við ina línhvítu

ok launþing háðak;

gladdak ina gullbjörtu,

gamni mær unði."

Þórr kvað:

31.

"Góð átt þú þér mankynni þar þá."

Hárbarðr kvað:

32.

"Liðs þíns

væra ek þá þurfi, Þórr,

at ek helda þeiri inni línhvítu mey."

Þórr kvað:

33.

"Ek munda þér þá þat veita,

ef ek viðr of kæmumk."

Hárbarðr kvað:

34.

"Ek mynda þér þá trúa,

nema þú mik í tryggð véltir."

Þórr kvað:

35.

"Emk-at ek sá hælbítr

sem húðskór forn á vár."

Hárbarðr kvað:

36.

"Hvat vanntu þá meðan, Þórr?"

Þórr kvað:

37.

"Brúðir berserkja

barðak í Hléseyju;

þær höfðu verst unnit,

vélta þjóð alla."

Hárbarðr kvað:

38.

"Klæki vanntu þá, Þórr,

er þú á konum barðir."

Þórr kvað:

39.

"Vargynjur þat váru,

en varla konur,

skelldu skip mitt,

er ek skorðat hafðak,

ægðu mér járnlurki

en eltu Þjalfa.

Hvat vanntu meðan, Hárbarðr?"

Hárbarðr kvað:

40.

"Ek vark í hernum,

er hingat gerðisk

gnæfa gunnfana,

geir at rjóða."

Þórr kvað:

41.

"Þess viltu nú geta,

er þú fórt oss óljúfan at bjóða."

Hárbarðr kvað:

42.

"Bæta skal þér þat þá

munda baugi,

sem jafnendr unnu,

þeir er okkr vilja sætta."

Þórr kvað:

43.

"Hvar namtu þessi

in hnæfiligu orð,

er ek heyrða aldregi

in hnæfiligri?"

Hárbarðr kvað:

44.

"Nam ek at mönnum

þeim inum aldrænum,

er búa í heimis skógum."

Þórr kvað:

45.

"Þó gefr þú gott nafn dysjum,

er þú kallar þær heimis skóga."

Hárbarðr kvað:

46.

"Svá dæmi ek of slíkt far."

Þórr kvað:

47.

"Orðkringi þín

mun þér illa koma,

ef ek ræð á vág at vaða;

ulfi hæra

hygg ek þik æpa munu,

ef þú hlýtr af hamri högg."

Hárbarðr kvað:

48.

"Sif á hó heima,

hans muntu fund vilja,

þann muntu þrek drýgja,

þat er þér skyldara."

Þórr kvað:

49.

"Mælir þú at munns ráði,

svá at mér skyldi verst þykkja,

halr inn hugblauði,

hygg ek, at þú ljúgir."

Hárbarðr kvað:

50.

"Satt hygg ek mik segja;

seinn ertu at för þinni,

langt myndir þú nú kominn, Þórr,

ef þú litum færir."

Þórr kvað:

51.

"Hárbarðr inn ragi,

heldr hefr þú nú mik dvalðan."

Hárbarðr kvað:

52.

"Ása-þórs hugða ek

aldregi mundu

glepja féhirði farar."

Þórr kvað:

53.

"Ráð mun ek þér nú ráða;

ró þú hingat bátinum,

hættum hætingi,

hittu föður Magna."

Hárbarðr kvað:

54.

"Farðu firr sundi,

þér skal fars synja."

Þórr kvað:

55.

"Vísa þú mér nú leiðina,

alls þú vill mik eigi um váginn ferja."

Hárbarðr kvað:

56.

Lítit er at synja,

langt er at fara;

stund er til stokksins,

önnur til steinsins,

haltu svá til vinstra vegsins,

unz þú hittir Verland;

þar mun Fjörgyn

hitta Þór, son sinn,

ok mun hon kenna hánum áttunga brautir

til Óðins landa."

Þórr kvað:

57.

"Mun ek taka þangat í dag?"

Hárbarðr kvað:

58.

"Taka við víl ok erfiði,

at upprennandi sólu,

er ek get þána."

Þórr kvað:

59.

"Skammt mun nú mál okkat,

alls þú mér skætingu einni svarar;

launa mun ek þér farsynjun,

ef vit finnumk í sinn annat."

Hárbarðr kvað:

60.

"Far þú nú,

þars þik hafi allan gramir."