Bersöglisvísur.
Sighvatr Þórðarson

1.
Var ek gram þeims gumnum
gull bauð dróttinhollun;
nafn fekk hann, en hröfnum
hræ þess konungs æfi.
Fullkerska sá ek falla
[fráneggjum sonr gránum
gaf margan val vargi]
verðung [konungs sverðum].

2.
Fylgðak þeim, er fylgju,
fémildum gram, vildi
[nú eru þegnar frið fegnir],
feðr þínum, vel, mína.
Var-at á her, með hjörvi
hlið, þar er stóð ek í miðjum
hræsinn [skal með hrísi]
hans flokki [ við þjokka].

3
Gekk við móð inn mikla,
Magnús, allt í gögnum
ferð, þar er flotnar börðusk,
faðir þinn liði sínu.
Varði hart, en hjörtu
hugfull við þat skullu,
[Áleifr réð svá] jöfra
erfðir [fram at hverfa].

4.
Hét, sá er fell á Fitjum,
fjölgegn ok réð hegna
heiptar rán, en honum,
Hákon, firar unnu.
Þjóð helt fast á fóstra
fjölblíðs lögum síðan
[enn eru af því minni]
Aðalsteins [búendr seinir].

5.
Rétt hykk kjósa knáttu
karlfolk ok svá jarla,
af því at eignum lofða
Áláfar frið gáfu.
Haralds arfi lét haldask
hvardyggr ok sonr Tryggva
lög, þau er lýðar þágu
laukjöfn af þeim nöfnum.

6.
Ungr, var ek með þér, þengill,
þat haust er komt austan;
einn, stillir, mátt alla
jörð hegna, svá fregnisk.
Himinn þóttisk þá heiðan
hafa, er landa krafðir,
lofðungs burr, ok lifðir,
landfolk tekit höndum.

7.
Föður Magnúss lét ek fregna
folgin jöfurs dolga
orð, þau er eyru heyrðu
ór, á svik hvé fóru.
Mál bark hvert af heilum
hug, því at eigi brugðumk,
[ek vissa þó] ossum
[Ótta] lánardróttni.

8.
Skal-at ráðgjöfum reiðask
[ryðr þat, konungr] yðrum
[dróttins orð til dýrðar],
döglingr, við bergsögli.
Hafa kveðask lög, nema ljúgi
landherr, búendr verri,
endr í Ulfasundum,
önnur, en hézt mönnum.

9.
Fregna ek, at suðr með Sygnum
Sighvatr hefr gram lattan
folkorrostu at freista;
fer ek, ef þó skulum berjask.
Förum í vápn ok verjum
vel [tyst] konung, lystir,
[hvé lengi skal] hringum,
[hans grund?] til þess fundar.

10.
Hverr eggjar þik, harri
heiptar strangr, at ganga
[opt reynir þú] þínum
[þunn stál] á bak málum?
Fastorðr skyli fyrða
fengsæll, vera þengill,
hæfir heit at rjúfa,
hjaldrmögnuðr, þér aldri.

11.
Hverr eggjar þik höggva,
hjaldrgengnir, bú þegna?
Ofrausn er þat jöfri
innan lands at vinna.
Engr hafði svá ungum
áðr bragningi ráðit;
rán hygg rekkum þínum
[reiðr er herr] konungr, leiðask.

12.
Hætt er þat er allir ætlask
[áðr skal við því ráða]
hárir menn, er heyrik
hót, skjöldungi at móti.
Greypt er þat er höfðum hnepta
heldr ok niðr í felda
[slegit hefr þögn á þegna]
þingmenn nösum stinga.

13.
Gjalt varhuga, veltir,
við þeim er nú ferr hiðra,
þjófs, [skal hönd í hófi]
hölda kytt [of stytta].
Vinr er sá er, varmra benja,
vörnuð býðr, en hlýðið,
tármútaris teitir,
til hvat búmenn vilja.

14.
Eitt er mál, þat er mæla,
minn dróttinn leggr sína
eign á óðal þegna,
öfgask búendr göfgir.
Rán mun seggr, er sína
selr út, í því telja,
flaums at fellidómi
föðurleifð konungs greifum.

15.
Lát auman nú njóta,
Nóregs, ok gef stórum,
[mál halt] svá sem sælan,
sinjórr, laga þinna.

16.
Áleifr létumk, jöfra
úrýrr, framask [dýrða
urðu drjúg ins digra
dróttins þing] með hringum;
gull bar ek jafnt of allan
aldr ok herverk sjaldan
hrygg á hvárri tveggja
hendi flotna sendis.

17.
Sighvats hugr mun hittask
Harða-Knúts í garði
mildr nema mjök vel skaldi
Magnús konungr fagni.
Fór ek feðrum þeira
[fekk mér ungum tunga
gulls], var ek enn með öllu
óskeggjaðr þá, beggja.

18.
Syni Áleifs bið ek snúðar,
síð kveða aptans bíða
óframs sök [meðal okkar
allt er háligt], svá mála.
Erum Magnús vér vægnir,
vildak með þér mildum
[Haralds varðar þú hjörvi
haukey] lifa ok deyja.